Waar een old crack als Toots Thielemans (Die ik jaren geleden op MECC Jazz Maasricht mocht zien) jaar in, jaar uit volle zalen trekt met een briljant, maar eenvoudig stukje jazz, trekt een wat complexere soort jazz net geen volle kleine zaal in Nijmegen. Het waren dan ook slechts de echte muziek connaiseurs die op Tweede Paasdag naar Doornroosje trokken, maar wel een concert voor hun kiezen kregen waar nog lang over nagepraat zou worden. Ik was er met fotograaf Bart Teunis heen om voor JazzZine.nl verslag van te doen. Een concert in de kleine zaal van Doornroosje, waar we nog niet eerder waren geweest.
Enkele jaren geleden speelde Glasper nog in Amsterdam in het voorprogramma van George Duke en een vriend van me vergeleek het virtuose pianospel van met dat van Keith Jarrett en Chick Corea. Een vergelijking die nog steeds stand hield. De tweevoudig Grammy winnaar maakte faam met zijn debuutalbum ‘Black Radio’ op het legendarische Blue Note-label. Het zijn slechts de groten der aarde die op het legendarische label mogen tekenen en Glasper heeft het waargemaakt.
Met zijn avantgardistische jazz experimenteert Glasper op vlakken waar je van moet houden, voordat je het kan waarderen. Dat laatste was wellicht voor een enkeling in Doornroosje wat te veel gevraagd, hoewel het gehele publiek, liefhebber of meegevraagd, een overduidelijke moeite deed de muziek van Glasper te begrijpen. Want men wilde het, uit respect voor de virtuoos, die 3 meestermuzikanten mee nam op tournee. Drie medemuzikanten die met het grootste gemak de zaal zouden hadden kunnen vullen voor een solo-optreden. En terecht!
Middelpunt van de show van Glasper was saxofonist Casey Benjamin, die zijn verschillende saxofoons met grote regelmaat inwisselde voor zijn keytar en aangekoppelde vocoder. De exentrieke New Yorker verdiende niet alleen de prijs voor meest structurele lach van 2016, ook zijn digitale vocale kunsten trokken The Robert Glasper Experiment met regelmaat in richtingen waar Doornroosje in de verste verte nooit van had durven dromen. Ondanks dat Benjamindoorgaans de meeste aandacht voor zich opeiste, was het gedurende het optreden overduidelijk dat het toch de toetsenist zelf was die de touwtjes strak in handen had.
Bassist Derrick Hodge was halverwege het concert een rustpuntje, toen het genie zijn 5-string bass sort of omtoverde tot een Spaanse gitaar. Het gaf het niveau aan van de avond, die vol stond van de futuristische hoogstaande kwaliteitsmuziek die Glasper en zijn mannen het publiek voorschotelde. Het was dan ook verwonderlijk met hoe een gemak The Robert Glasper Experiment covers van Bill Withers (‘Lovely Day’ in een avantgardistische off-beat versie waarbij een muzikale vergelijking met LSD zeker op zíjn plaats is) en zelfs Nirvana (Smells Like Teen Spirit) omtoverde op z’n Glasperiaans.
Dat Glasper en de zijnen er plezier in hadden, bleek ook aan het einde, toen de jazztoetsenist zomaar twee man uit het publiek haalde, om de hiphop-invloeden van het Robert Glasper Experiment te versterken. De korte maar professionele flows van onder anderen Disci (van Disci X Lerrie, die ik na het concert nog even sprak) werden met gulle lach ontvangen door het kwartet, dat na een anderhalf uur durend optreden de Nijmeegse poptempel achterliet met veel om over na te denken. Nadenken, bijvoorbeeld over die vocoder… een apart apparaat en soms was het op het randje qua gebruik. Het had wat minder gemogen van ons.
De Miles Davis-achtige toegift gaf echter aan dat Glasper niet in een hoekje te drukken is, en dat ook zeker niet van plan is in de komende jaren. The Robert Glasper Experiment was een aparte avond. Je moet er van houden om er van te genieten en ik moet zeggen, het was wel even inkomen, maar eenmaal ik er in zat, was het genieten met een grote G.
Laat een reactie achter