Als je in Nederland spreekt over saxofonisten, kom je al snel uit bij het vaste rijtje Hans Dulfer, Candy Dulfer, Bertus Borgers of Boris van der Lek. Ga je internationaal kijken, heb je in feite maar één mogelijkheid: Maceo Parker. De Amerikaanse funk-, soul- en jazzsaxofonist is het meest bekend door zijn samenwerkingen met Prince, Georige Clinton’s Parliament – Funkadelic en James Brown. Donderdagavond trad de saxofonist op in Doornroosje, voor een overvolle grote zaal en ik ging er heen met Fotograaf Bart Teunis, om verslag te doen van de avond op JazzZine.nl. Bart zag Maceo Parker al 5 keer eerder, voo rmij was het de eerste keer. Maar zeker niet de laatste keer als het aan mij ligt. Wat is deze man goed!
Geheel volgens de stijl van James Brown, was het zijn manager Natasha Maddison die eerst de band, en daarna de meester zelf introduceerde. Weliswaar met minder bravoure dan bij de optredens van Brown, maar dat was dan ook niet nodig; Het was de muziek die moest spreken. Maceo liet die muziek dan ook voluit spreken, tijdens een concert van maar liefst 2,5 uur lang, waar de saxofonist zichzelf met grote regelmaat wegcijferde, ten gunste van de geweldige band die Parker mee had genomen. Het is dan ook de kracht van Maceo, die met zijn concerten erg doet denken aan de hoogtijdagen van zijn voormalige frontman James Brown. Enige verschil is, dat Maceo de aandacht niet volledig opeist, maar meer in een collectief speelt. Waarvoor grote klasse.
De band die Parker achter, hoewel beter: naast zich, had staan, bestond uit muzikanten die de kneepjes van het vak reeds kennen. Oud-leden van de SOS-band, Parliament – Funkadelic, het beste van het beste was door Parker verzameld en dat merkte je aan alles. Niet alleen de muzikaliteit, maar juist de ontspannen sfeer die op het podium heerste, was was het concert van de meesterblazer tot een groot succes maakte. Bijna een kwart van het concert bestond dan ook uit de (al dan niet muzikale) grappen en grollen van Parker, die quasi-arrogant de hoofdrol probeerde op te eisen, waarna zijn voltallige band hun gsm’etjes pakte om maar wat anders te gaan doen. Of de jazz, waarvan zijn band wel houdt, maar hij juist noodgedwongen een kort stuk van moest spelen, helaas voor de band alleen met zijn toetsenist… En natuurlijk het vrijwel vaste nummer in de shows van Parker, de imitatie van Ray Charles.
Wat betreft vaste nummertjes in de show, het was een verrassing, maar wel een die vooraf al vrijwel zeker was, het gastoptreden van Candy Dulfer. Een vrij structurele reünie met Parker en zijn band, aangezien La Dulfer eigenlijk ieder concert van Maceo in Nederland ten tonele verschijnt, zo vertelde Bart me. Een jarenlange vriendschap, die voorkomt uit de tijd dat beiden op tournee waren met Prince’s New Power Generation. Net als de vriendschap die Parker met verschillende van zijn bandleden heeft overgehouden, uit de tijd van Parliament – Funkadelic. Het was dan ook geen gespeelde vriendschap, maar pure liefde. Liefde voor het optreden, naar elkaar, en voor de muziek.
Dit was gewoon een geweldig concert, en ik mag hopen dt er nog veel van zullen volgen op deze manier!
Laat een reactie achter