Afgelopen zaterdag ging ik met een vriend naar 013 in Tilburg. Ik was er sinds de verbouwing nog niet geweest en zeker de kleine zaal was alweer jaren geleden voor me. Het was nu voor een concert van New Cool Collective, die voor de gelegenheid samen met Mark Reilly (frontman van Matt Bianco) optrad. Wie het concert achteraf zou evalueren, komt tot de conclusie dat het wellicht de nieuwe mode kan zijn: New Cool Collective in combinatie met een andere artiest. Dat deden ze eerder al met Guus Meeuwis, Typhoon, Hans Teeuwen, en nu dus met Matt Bianco’s Mark Reilly.
De kleine zaal van 013 in Tilburg was zaterdagavond niet eens afgeladen vol, maar ondanks het carnaval dat nog geen halve straat verderop volop in volle gang was, kon je spreken van een gezellige drukte. Iets later dan gepland en zonder voorprogramma begon de bekendste Nederlandse jazzband met enkele nummers uit het eigen repertoire. Het was direct duidelijk dat het een avond vol swing zou worden, en niet alleen onstage, maar zeker ook in de zaal zat de stemming er dan ook sneller in dan bij welk concert dan ook. Het moest en zou een feestje worden, en dat werd het.
De avond werd een perfecte combinatie van nummers van het gezamelijke album ‘The Things You Love’, dat New Cool Collective samen met Mark Reilly vorig jaar uitbracht, gecombineerd met enkele nummers van het New Cool zelf, en natuurlijk de grote hits van Matt Bianco. Een samensmelting van soul, jazz en pop, maakte van de vernieuwde kleine zaal van 013 een dampende jazzclub die te vergelijken viel met de sfeer die op een perfecte avond hangt in Ronny Scotts of het JazzCafé in Londen. En dat in Tilburg.
Het collectief bracht tijdens de avond een nieuw ‘Break it up’, dat al wel is opgenomen, maar nog niet is uitgebracht. Een goed verstaander begrijpt direct dat het New Cool Collective na enkele samenwerkingen in Reilly een partner in crime heeft gevonden waar de samenwerking ook na één album nog verder gevolg gaat krijgen. En dat merkte je aan alles. Mark liep op en af op de momenten dat hij wel of niet nodig was, als zijnde een vloeiend geheel met de band van frontman Benjamin Herman.
Trompetist David Rockefeller nam namens het New Cool Collective met zijn trompet de partijen over die bij Matt Bianco oorpronkelijk door achtergrondzangeres Basia Trzetrzelewska werden gezongen; slechts een enkele keer hoorde men een verschil tussen stem en trompet, waarvoor een groot compliment. Dat geldt ook voor drummer Joost Kroon die met zijn klasse een sterke basis vormde voor het fundament waarop Benjamin Herman en Mark Reilly als gezamelijke frontmannen het collectief aanvoerden. Natuurlijk zoals we van Herman gewend zijn, geheel in dienst van het geheel. Daardoor was er natuurlijk genoeg tijd om te genieten van de funky gitaarsolo’s van Rory Ronde en het opzwepende percussionele samenspel van Frank van Dok en Jos de Haas, waarbij De Haas zich wat onzichtbaarder op de achtergrond wellicht een te kleine rol in het geheel werd aangedicht. Natuurlijk wisselden de mannen een enkele keer van plek, met als uitschieter een spetterende conga-solo halverwege het concert.
Geen concert zo perfect of er gaat altijd wel iets fout, en in Tilburg was die fout niet eens de band aan te dichten. In een zaal die qua akkoestiek zo perfect klonk dat je tot in de meest vreemde hoekjes van de zaal nog een perfect geluid had (en dat is helaas zeldzaam tegenwoordig!), klonk het podium zo helder dat zelfs de geluidsmixer de microfoon vergat open te zetten tussen de nummers. Het werd door Benjamin direct aangegrepen voor een grapje, en het leek alsof het zou moeten zijn, zelfs de technische misser hoorde bij het optreden; Het maakte het verder meer dan perfecte optreden nog wat menselijker. Nu was ik er op uitnodiging, maar die twee tientjes die het concert anders zouden hebben gekost, zouden het zeer zeker waard zijn!
Laat een reactie achter